Σ.Ι.Ε.Λ.Β.Ε.

Ο διάλογος είναι η ουσία της δημοκρατίας και το όχημα των συναινέσεων για τη λύση των μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων. Γι’ αυτό και η ΟΙΕΛΕ με εμμονή προωθεί, οργανώνει η ίδια, ή συμμετέχει σε ανοιχτές διαδικασίες διαλόγου με τελικό στόχο την σύνθεση και συναίνεση για τα μεγάλα θέματα της ελληνικής εκπαίδευσης. Συνεπής με την πάγια αυτή αρχή είναι η ενεργός συμμετοχή των θεσμικών εκπροσώπων των ιδιωτικών εκπαιδευτικών σε όλους τους κύκλους διαλόγου του ΕΣΥΠ, από την ίδρυσή του, έχοντας, μάλιστα, προτείνει τη συνεχή, και όχι διαλειπτική, κατά τις πολιτικές μεταβολές και συγκυρίες, λειτουργία του οργάνου.

Σήμερα για πρώτη φορά, με λύπη, είμαστε υποχρεωμένοι ν’ αποχωρήσουμε από την εναρκτήρια συνεδρία του νέου κύκλου του ΕΣΥΠ δηλώνοντας την αντίθεση και την αποδοκιμασία μας στην προσχηματική και επικοινωνιάκη χρήση του διαλόγου από την πολιτική ηγεσία του ΥΠΔΒΜΘ, για σκοπιμότητες που δεν αφορούν την αναζήτηση συναινέσεων για τα μεγάλα εκπαιδευτικά ζητήματα. Εξηγούμαστε:

Το ΕΣΥΠ συγκαλείται ενάμιση σχεδόν χρόνο μετά από την ανάληψη των ευθυνών του ΥΠΔΒΜΘ από την παρούσα ηγεσία του και αφού, εν τω μεταξύ, έχουν ανοίξει και δρομολογηθεί όλα τα σημαντικά ζητήματα εκπαιδευτικής πολιτικής. Προφανώς, μετά την ανάληψη της εξουσίας, αναθεωρήθηκε και η άποψη που είχε μεταφέρει ο τότε εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ στο ΕΣΥΠ και νυν ΥφΠΔΒΜΘ κ. Γιάννης Πανάρετος, ως αίτημα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να αναβαθμιστεί το ΕΣΥΠ σε Ανεξάρτητη Αρχή (Πρακτικά Ολομέλειας ΣΠΔΕ 10-9-2009). Δεσμεύθηκε μάλιστα, απαντώντας σε διευκρινιστικό ερώτημα ότι αν την αναβάθμιση αυτή δεν πραγματοποιούσε η τότε κυβέρνηση, θα την έκανε οπωσδήποτε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Μένει να δούμε αν και πότε αυτό θα συμβεί.

Χωρίς θεσμικό διάλογο, λοιπόν, παρά μόνο με τη σύσταση άτυπων και συχνά παράλληλων, αδιευκρίνιστης σύνθεσης και επιλογής, επιτροπών προχώρησε η ηγεσία του ΥΠΔΒΜΘ στις νομοθετικές της πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις.

Ειδικά για την ιδιωτική εκπαίδευση ο ν.3848/2010 για πρώτη φορά στην ελληνική εκπαιδευτική ιστορία επιφέρει διχοτομία στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, διαφοροποιώντας τα τυπικά προσόντα δημόσιων και ιδιωτικών εκπαιδευτικών. Εγκαινιάζει έτσι, μετά τη de facto - λόγω χρόνιας ανικανότητας της πολιτείας και της δημόσιας διοίκησης να ασκήσουν τη συνταγματική ελεγκτική τους υποχρέωση -, και τη dejure εκχώρηση του ιδιωτικού τομέα του εκπαιδευτικού μας συστήματος στα συμφέροντα της ελεύθερης αγοράς.

Και τότε μεν, η ηγεσία του ΥΠΔΒΜΘ τήρησε τα προσχήματα συγκαλώντας μια τριμερή (Υπουργείο – εργαζόμενοι – ιδιοκτήτες) συνάντηση διαβούλευσης στο τέλος Απριλίου 2010, στην οποία εξασφαλίσθηκε συναίνεση σε πέντε βασικά σημεία, ενώ διατηρήθηκε ως το τέλος η διαφωνία εκπαιδευτικών – ιδιοκτητών σε ένα. Μάλιστα η ΥφΠΔΒΜΘ εξήρε την εποικοδομητική στάση της ΟΙΕΛΕ σ’ αυτή τη διαβούλευση.

Γι’ αυτό και είναι τουλάχιστον παράδοξο ότι στο κείμενο του σχεδίου νόμου, που μας απεστάλη, αφού προηγουμένως είχε κατατεθεί στη Βουλή και αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του ΥΠΔΒΜΘ στο διαδίκτυο, και το οποίο ψηφίστηκε τελικά από τη Βουλή, περιελήφθη το μοναδικό σημείο της διαφωνίας, ενώ εξαφανίσθηκαν τα πέντε σημεία συναίνεσης.

Τώρα, ωστόσο, στην τροπολογία για τις προϋποθέσεις αδειοδότησης των φροντιστηρίων και των Κέντρων Ξένων Γλωσσών, που κατατέθηκε στο υπό ψήφιση σχέδιο νόμου «Ίδρυση Υπηρεσίας Ασύλου κ.λπ.» του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, το ΥΠΔΒΜΘ δεν τήρησε, κανένα, πρόσχημα: «Απελευθερώνει» την αδειοδότηση αυτών των τομέων της ιδιωτικής εκπαίδευσης για οποιαδήποτε εγχώρια ή ευρωπαϊκή εταιρεία συμπεριλάβει, με απλή τροποποίηση του καταστατικού της ή της συστατικής της πράξης, μέσα στο εύρος των δραστηριοτήτων της και την παροχή εκπαιδευτικών υπηρεσιών, με ευρύτερες συνέπειες τη «φροντιστηριοποίηση» της ιδιωτικής, κατ’ αρχήν, εκπαίδευσης (όλα τα ιδιωτικά σχολεία μπορούν εφεξής να λειτουργούν και φροντιστήρια), αλλά και της δημόσιας μακροπρόθεσμα, υπό την επίδραση και την πίεση των νεοφιλελεύθερων προταγμάτων που προβάλλονται ως αναπόδραστα.

Και γι΄αυτή τη δομική μεταβολή, η ηγεσία του ΥΠΔΒΜΘ θεώρησε σκόπιμο να συζητήσει μόνο με τους εκπροσώπους των ιδιοκτητών φροντιστηρίων, όχι των εκπαιδευτικών τους.

Ας είναι! ... Τούτη τη φορά, τουλάχιστον, το ΥΠΔΒΜΘ μόνο μας αιφνιδίασε! Δεν μας κορόϊδεψε κι’ όλας, όπως την προηγούμενη.

Δεκάδες επιστολές μας που ζητούν διάλογο έχουν σταλεί προς την ΥΠΔΒΜΘ και την ΥφΠΔΒΜΘ. Δυστυχώς, όλες αναπάντητες. Στο αρχείο της ΟΙΕΛΕ δεν υπάρχει δείγμα της υπογραφής τους.

Η ρητορική του πολιτικού συστήματος, διαχρονικά και διακομματικά, διαφημίζει το διάλογο με όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη θεωρώντας ότι οι εκπαιδευτικοί και τα συνδικάτα τους δεν έχουν τεκμηριωμένη άποψη, ότι βολεύονται με τη διαφωνία για να κρύψουν την έλλειψή τους σε προτάσεις. Όταν όμως έκπληκτοι οι ασκούντες εξουσία ανακαλύπτουν ότι στο τραπέζι του διαλόγου οι τεκμηριωμένες απόψεις και υπάρχουν και δεν μπορούν να τις αντικρούσουν, κι ότι η σύνθεση είναι εφικτή μεταξύ των κοινωνικών εταίρων, που απομονώνουν την εκτελεστική εξουσία, ευτελίζουν τον κοινωνικό διάλογο μετατρέποντάς τον σε ατομική διαβούλευση κάθε ενδιαφερόμενου με μια απρόσωπη ιστοσελίδα.

Εμείς παραμένουμε στην πάγια θέση και λογική μας για την αξία του διαλόγου. Του διαλόγου στον οποίο δεν καλούμαστε να παραστούμε ως νομιμοποιητικά εξαπτέρυγα, ούτε που στην ατζέντα του έχει ως μόνο θέμα την οργάνωση του υποχρηματοδοτούμενου σχολείου των φτωχών, ενώ τα σχολεία των κατεχόντων τα οργανώνει με αυτόνομο νομικό πλαίσιο η ελεύθερη αγορά.

Αθήνα 19 Ιανουαρίου 2011