Σ.Ι.Ε.Λ.Β.Ε.

Από σήμερα και σε τακτά χρονικά διαστήματα μέχρι τη διεξαγωγή του Συνεδρίου της Ομοσπονδίας το Δεκέμβριο θα δημοσιεύουμε στιγμιότυπα από τις σημαντικότερες στιγμές της ιστορίας της ΟΙΕΛΕ, η οποία κλείνει φέτος 60 χρόνια ζωής. Ξεκινούμε σήμερα τη σειρά των αφιερωμάτων μας με περιστατικά που συνέβησαν κατά το πρώτο έτος λειτουργίας της Ομοσπονδίας, το 1958, με την επιμέλεια του μέλους του Δ.Σ. της ΟΙΕΛΕ Τζωρτζίνας Γιώτη.
1958: ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΟ ΕΤΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΟΙΕΛΕ
Το 1958 είναι μια σημαδιακή χρονιά για την πολιτική ιστορία του τόπου.  Διεξήχθησαν οι ιστορικές εκλογές της 11^ης Μαίου, όπου 9 μόλις χρόνια μετά τη λήξη του Εμφυλίου πολέμου η Αριστερά, μέσα από το κόμμα της ΕΔΑ, αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση με ποσοστό 21,4 % και 79 έδρες. Για το κίνημα των ιδιωτικών εκπαιδευτικών, ωστόσο, έχει συνδεθεί με την πρώτη συγκροτημένη παρέμβαση της ΟΙΕΛΕ που οδήγησε  την ψήφιση του Ν. 3855/1958. Επίσης, επανεκδόθηκε μετά από 25 χρόνια το φύλλο Ο Ιδιωτικός Εκπαιδευτικός.
Ποια η εικόνα στην ιδιωτική εκπαίδευση το έτος 1958;
Ο δικτατορικός Νόμος 2545/1940 που έβαζε κάποια τάξη στην ιδιωτική εκπαίδευση δεν εφαρμόστηκε ποτέ λόγω της έκρηξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με αποτέλεσμα οι λειτουργοί της ιδιωτικής εκπαίδευσης να παραμένουν έκτοτε θύμα εκμετάλλευσης. Τα βασικά προβλήματά τους είναι αφενός οτι  αποτελούν «εποχιακούς εργάτες», καθώς προσλαμβάνονται με την έναρξη των μαθημάτων και απολύονται κατά τη λήξη τους. Αφετέρου ο κλάδος μαστίζεται από ανεργία, καθώς τις θέσεις στα ιδιωτικά σχολεία καταλαμβάνουν δημόσιοι εκπαιδευτικοί,  κοινοτικοί υπάλληλοι, δημόσιοι υπάλληλοι ΟΤΕ – ΙΚΑ, τραπεζικοί, φαρμακοποιοί και συνταξιούχοι.    Τέλος όσοι καταφέρνουν να βρουν δουλεία στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια της εποχής αμείβονται με το ½ ή ακόμα και το 1/3  του μισθού που ορίζει το Υπουργείο Παιδείας, μιάς και δεν υπάρχει ισοτιμία με τους δημόσιους εκπαιδευτικούς και δεν υφίσταται εποπτικός έλεγχος της Πολιτείας στις πληρωμές τους. (Φανταζόμαστε ότι κάποιοι του Συνδέσμου των σχολαρχών αναπολούν τη «χρυσή» εκείνη εποχή…)
Το συνδικαλιστικό κίνημα των ιδιωτικών εκπαιδευτικών  διεκδικεί:

1. Τριετείς συμβάσεις εργασίας
2. Να μην επιτρέπεται κατά τη διάρκεια της 3ετίας μεταβολή ορών εργασίας εις βάρος των εργαζομένων
3. Οι καταγγελίες σύμβασεις μέσα στην 3ετία να κρίνονται από Δικαστήρια
4. Να σταματήσουν να εργάζονται στα ιδιωτικά σχολεία συνταξιούχοι και Δημόσιοι υπάλληλοι
5. Η καταβολή των αποδοχών των ιδιωτικών εκπαιδευτικών να γίνεται μέσω τραπεζών
6. Την αποκλειστική ευθύνη για τη λειτουργία των σχολείων να έχει ο σύλλογος διδασκόντων
7. Τη σύσταση επετηρίδας ιδιωτικών εκπαιδευτικών
8. Οι Διευθυντές να είναι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί με προυπηρεσία τουλάχιστον 7 ετών
9. Την ισοτιμία των ιδιωτικών με τους δημόσιους εκπαιδευτικούς
10. Τη σύσταση επικουρικού ταμείου
11. Την πλήρη συνταξιοδότηση στα 65 χρόνια
12. Την παρουσία αιρετού εκπαιδευτικού συμβούλου των ιδιωτικών εκπαιδευτικών στο Ανώτατο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο

Στη νεοσύστατη κυβέρνηση Κ. Καραμανλή ο  Υπουργός Παιδείας  Γ. Βογιατζής,  ήδη από τον 2^ο  μήνα της θητείας του, δηλώνει δημόσια σε επιστολή του στη Καθημερινή ότι τον αποσχολούν σοβαρά τα προβλήματα της ιδιωτικής εκπαίδευσης και οτι προτίθεται να νομοθετήσει ειδικά για τις διεκδικήσεις 1 και 2.
Τον ίδιο μήνα , Ιούλιο του 1958, εκδίδεται ομόφωνη γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου υπό την προεδρεία του Α. Μαλαγαδρή, σύμφωνα με την οποία οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί δικαιούνται όλα τα επιδόματα που έχουν και οι δημόσιοι εκπαιδευτικοί. Οι αποδοχές τους εξισώνονται και θα παρακολουθούν τις εκάστοτε αυξομειώσεις του δημόσιου μισθολογίου.
Ο αγώνας της ΟΙΕΛΕ για να εφαρμοστεί η γνωμοδότηση νομοθετικά ξεκινά. Με αλλεπάλληλες συσκέψεις και παραστάσεις διαμαρτυρίας τα δυο πιο δυναμικά σωματεία, αυτά του ΣΙΕΛ Αθηνών και Θεσσαλονίκης, πιέζουν το Υπουργείο Παιδείας, καθώς ο Σύνδεσμος Ιδιοκτητών χρησιμοποιώντας κάθε μέσο επιχειρεί να επηρεάσει καταστάσεις με αποτέλεσμα κάποιες παράγραφοι του νομοσχεδίου να τροποποιηθούν αιφνιδίως, λίγο πριν την ψήφισή του. Σε μια ύστατη, δε, προσπάθεια να αναβληθεί η ψήφιση του νομοσχεδίου, οι ιδιοκτήτες σε συνάντηση με τον Γ.Γ. του Υπουργείου δηλώνουν ότι δέχονται τις 3ετείς συμβασεις και την πληρωμή μισθοδοσίας μέσω τραπέζης, αν αναγνωρίσει η πολιτεία την ισοτιμία των ιδιωτικών σχολείων με τα δημόσια. Το αίτημα τους αποκρούεται από  τον επιθεωρητή Πειραιά, καθώς έχει διαπιστώσει αναντιστοιχία στην προφορική και γραπτή βαθμολογία στην 8^η τάξη (αντίστοιχη 3^η Λυκείου, με την πρώτη να είναι ασυνήθιστα υψηλή). Επί του θέματος ο Πρόεδρος του ΣΙΕΛ μίλάει για δεσμιους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς που εξαναγκάζονται να βαθμολογήσουν ψηλά τους μαθητές- πελάτες για να μη χάσουν τη δουλεία τους. Πρόσθεσε πως χωρίς διασφάλιση του προσωπικού των Ιδιωτικών σχολείων καμία ισοτιμία δεν πρέπει να δοθεί.

Ο νόμος τελικά ψηφίζεται 24 Σεπτέμβρη. Ο αγώνας της ΟΙΕΛΕ και των σωματείων έφερε σημαντικά αποτελέσματα, καθώς ο νόμος προέβλεπε σημαντικές  ρυθμίσεις προς όφελος των ιδιωτικών εκπαιδευτικών, όπως:

1. Οι προσλήψεις να γίνονται με τριετή σύμβαση
2. Τα ¾ του προσωπικού κάθε σχολείου πρέπει να είναι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί και το ¼ κατά ανώτατο όριο συνταξιούχοι ή εκπαιδευτικοί της Δημόσιας εκπαίδευσης
3. Η καταβολή των αποδοχών πρέπει να γίνεται μέσω τραπεζών
4. Να καταρτισθεί επετηρίδα Ιδιωτικών εκπαιδευτικών
5. Στους εκπαιδευτικούς των ιδιωτικών σχολείων να καταβάλλονται τουλάχιστον οι αποδοχές των δημοσίων.

Ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Ιδιοκτητών παραιτείται μετά την ψήφιση του Νόμου, ενώ  το νέο Προεδρείο προσβάλει στο Συμβούλιο Επικρατείας τον νόμο ως αντισυνταγματικό και σε πολλές περιπτώσεις δεν τον εφαρμόζει (φαίνεται ότι η τακτική της απείθειας προς τους νόμους είναι διαχρονική για τις ηγεσίες των σχολαρχών…)

60 χρόνια μετά παρατηρούμε ότι με τον αγώνα του κλάδου πολλά από τα πρώτα αιτήματα της ΟΙΕΛΕ έχουν υλοποιηθεί. Όμως, είναι πολλά αυτά που ακόμη εκκρεμούν. Προκαλεί αίσθηση ότι το θέμα της ισοτιμίας των τίτλων σπουδών ήταν επίκαιρο ακόμη και τότε, ενώ σήμερα η απόπειρα εμπορευματοποίησης της εκπαίδευσης εντείνεται ολοένα και περισσότερο, προκαλώντας αντίστοιχη, αν όχι μεγαλύτερη, ανησυχία για τους τίτλους, αλλά και για το εάν θα πρέπει κάποια ιδιωτικά σχολεία να παρέχουν τους τίτλους αυτούς.

(συνεχίζεται…)