8 ΜΑΡΤΙΟΥ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι

Η 8η Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, αποτελεί ορόσημο στην ιστορία του γυναικείου εργατικού κινήματος. Αφορμή στάθηκε η διαμαρτυρία των γυναικών που εργάζονταν στις κλωστϋφαντουργίες της Νέας Υόρκης για καλύτερες συνθήκες εργασίας, στις 8/3/1857.

Ελάχιστα, ωστόσο, είναι τα σωζόμενα στοιχεία για τη συμμετοχή των Ελληνίδων στις απαρχές του συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα, όταν πρωτοσυγκροτείται στη Ερμούπολη το 1897.

Η πρώτη αμιγώς γυναικεία απεργία, αφορά τις εργάτριες στο 2ο εργοστάσιο υφαντουργίας των Αδελφών Ρετσίνα, στον Πειραιά, στις 13/4/1892 (Ίρις Αυδή- Καλκάνη, «Εκείνο το πρωί»).

Οι απαρχές, ωστόσο, της διάθεσης των γυναικών για έναν καλύτερο κόσμο, θα πρέπει να αναζητηθούν στην Αριστοφανική Λυσιστράτη, που πρωτοστατεί σε μια ιδιόμορφη «φεμινιστική» απεργία προκειμένου να τελειώσει ο πόλεμος των αντρών. Όχι μόνο γιατί η Λυσιστράτη αναδεικνύει το πού μπορεί να οδηγηθεί μια ανδροκρατούμενη κοινωνία αλλά γιατί το γυναικείο κίνημα, που συνιστά πυλώνα της Δημοκρατίας, δε μπορεί να διαχωριστεί από το ευρύτερο εργατικό κίνημα – που παράγει κοινωνική πρόοδο- ούτε να ιδωθεί αποκομμένο από κάθε κίνημα υπεράσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Σε αυτά τα χρόνια οι γυναίκες διεκδίκησαν και κατέκτησαν πολλά.

Δεν πρέπει, όμως, να ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα των Μνημονίων οι γυναίκες, όπως και το σύνολο των εργαζομένων, βρέθηκαν αντιμέτωπες με τις σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Εν μία νυκτί, εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις πήγαν περίπατο. Οι γυναίκες βιώνουν ξανά έναν εργασιακό Μεσαίωνα. Η παλαιότερη σεξιστική αντίληψη περί επικουρικότητας/ συμπληρωματικότητας της εργασίας των γυναικών επανέρχεται, καθώς εξακολουθεί να αμφισβητείται ο ρόλος της ως εργαζόμενη έναντι της προτεραιότητας του ρόλου της στην οικογένεια. Έτσι, χιλιάδες γυναίκες, βρίσκονται αντιμέτωπες με την ανεργία-θύματα όχι μόνο των σκληρά εφαρμοζόμενων πολιτικών αλλά και των σεξιστικών/ρατσιστικών αντιλήψεων.

Από την άλλη, το τελευταίο διάστημα οι γυναικοκτονίες κατέδειξαν ότι μένουν ακόμα πολλά να γίνουν σε πολλά επίπεδα, όχι μόνο για να κατακτήσουν οι γυναίκες τη θέση που δικαιούνται, αλλά για να ξεριζωθούν βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις κάποιων που θεωρούν τις γυναίκες  αντικείμενα.

Ο αγώνας των γυναικών για «Ψωμί και Τριαντάφυλλα» είναι αγώνας για αλληλεγγύη, πέρα από κάθε είδους ταυτότητα: φυλετική, εθνική, θρησκευτική.

Στον κλάδο μας, όπου οι γυναίκες συνάδελφοι αποτελούν την πλειοψηφία, έχουμε πολλά να διεκδικήσουμε και να κερδίσουμε για να κατοχυρώσουμε την ισότιμη αντιμετώπιση, την ολοκληρωμένη προστασία της μητρότητας και κάθε δικαιώματος, την εξάλειψη κάθε διάκρισης.